Samochód terenowy w dzisiejszym pojęciu to pojazd kołowy przystosowany do jazdy po bezdrożach, o umocnionej budowie i napędzanych wszystkich kołach jezdnych. Samochody tego typu wyposażane są w reduktory przełożeń skrzyni biegów, blokowane mechanizmy różnicowe mostów napędowych, ogumienie o terenowym bieżniku, wydobywarkę linową i wodoszczelną instalację elektryczną, a niekiedy system centralnego pompowania kół, umożliwiający zmianę ciśnienia w ogumieniu w czasie jazdy. Niektóre modele dostosowane są też do przejazdów przez płytkie przeszkody wodne. W początkowym okresie odtwarzania, po 123 latach rozbiorów, polskiej państwowości, a więc od końca 1918 roku, bo właśnie od tych trudnych dni rozpoczyna się nasza książka, pojęcie „samochód terenowy" było nieco powiększone. Oczywiście, że odnosiło się ono w pierwszym rzędzie do pojazdów kołowych z „konwencjonalnym" napędem na wszystkie osie, ale obejmowało także samochody gąsienicowe i półgąsienicowe oraz pojazdy kołowe, dwu i wieloosiowe z napędem na koła tylne,zaopatrzone w właściwości dzisiejszego wozu terenowego: reduktor, blokadę mechanizmu różnicowego, specjalne ogumienie i wydobywarkę linową, niejednokrotnie w wersji uproszczonej w postaci tzw. Samowyciągaczy, czyli bębnów osadzonych na tarczach kół tylnych, z linami umożliwiającymi wyjazd z ciężkiego terenu. Godzi się także przypomnieć, że w początkowym okresie istnienia Państwa Polskiego, a bardzo w czasie walk o granice w latach 1918–1921, panowało odczucie, iż nie specjalna konstrukcja,konkretna budowa pojazdu, obszerny prześwit i „ogólne" zdolności do pokonywania złych dróg wywołują przydatność określonego modelu do jazdy terenowej. Trzeba tu dodać, że wobec fatalnego stanu dróg, a niejednokrotnie ich braku i złego zaopatrzenia w paliwo, podstawowym środkiem wojskowego transportu w owym okresie była lekka ciężarówka albo o konkretnej konstrukcji samochód osobowy zaopatrzone w liny, łopaty, podkłady pod koła, a także zapas paliwa i smarów. Armia była zasadniczym użytkownikiem pojazdów terenowych, a tym samym inicjatorem ich zagranicznych zakupów i wytwarzania w kraju. Wyjątkiem była „cywilna" inicjatywa budowy osobowych samochodów Stetysz, o podwyższonej zdolności pokonywania terenu. W książce przedstawiono modele nie tylko używane powszechnie, ale także niebanalne polskie prototypy czy również wozy zakupione tylko jednostkowo. Na wybranym przykładzie 1937 roku wspomnimy też o atrakcyjnych badaniach i próbach samochodów terenowych na zapotrzebowania armii. Próby takie prowadzone były zresztą już od początku lat 20. Ubiegłego wieku – najmocniej atrakcyjne to badania znakomitych przegubowych włoskich ciągników Pavesi, z napędem na 4 koła, które miały zmotoryzować polską artylerię. Termin „terenowe samochody osobowe" to w pojęciu tej pracy pojazdy o cechach określonych powyżej, dostosowane do przewozu osób, bez względu na ich liczbę i sposób transportowania, o nośności do 1–1,5 tony. Samochody te postaramy się przedstawić w opisach jednostkowych wybranych modeli (w układzie chronologicznym) na szerokim tle motoryzacyjnego klimatu Polski, nie unikając także okresów tragicznych w naszej historii, jak np. Kampania wrześniowa 1939 roku, okupacja niemiecko-sowiecka lat 1939–1945, walki oddziałów Armii Krajowej używających wozów terenowych zdobytych na wrogu i powstania warszawskiego. W kolejnych rozdziałach, opowiadających o czasach po II wojnie światowej, przedstawimy rozwój osobowych samochodów terenowych w naszym kraju, w oryginalnym klimacie polityczno-gospodarczym, jaki zapanował w Polsce „ludowej" po 1945 roku i w suwerennym już kraju, po upadku komunizmu w 1990 r.

ISBN: 9788363829292
Kod paskowy: 9788363829292
Autorzy: Tarczyński Jan, Szczerbicki Tom
Rok wydania: 2013
Kod wydawcy: 31173
Miejscowość: Warszawa
liczba stron: 277
Oprawa: Miękka
PKWiU: 58.11.1
Format: 21.0x30.0cm
Głębokość (mm): 15
Waga: 1.04
Języki: polski
Grupa towarowa: Książka