Aleksander Ford na świat przychodzi jako Mosze Lifszyc. Mosze ucieka przed nędzą pracy w fabryce, Aleksandra napędza ambicja i wiara w siebie. Pierwszy nigdy nie zrobił matury, drugi zmyśla studia na wydziale historii sztuki. Obaj kochają kino, które wciąż jeszcze jest nieme. Aleksander Ford debiutuje w wieku 21 lat, trzy lata później odbiera nagrodę za najkorzystniejszy film roku.
Ma talent, lecz zamiast prostej ścieżki kariery wybiera trudną drogę twórcy zaangażowanego. Lawiruje między komercyjnymi wymogami prymitywnego rynku filmowego, państwową cenzurą, a także ambicją robienia filmów "znacznych społecznie". Wyrasta na pierwszego filmowego buntownika II RP. Przyparty do ściany, woli zrezygnować z gotowego filmu aniżeli okroić go zgodnie z zaleceniami cenzury. Przez lata na peryferiach branży, po wojnie ląduje na szczycie. Znajomi obejmują najwyższe stanowiska w Polsce Ludowej — oni wybierają politykę na całego, on chce robić filmy i wreszcie żyć jak uwielbiany reżyser. Ludzie niewiele mogą o nim powiedzieć, za to wszyscy pamiętają, czym jeździł. Prawidłowe samochody, kobiety i garnitury szyte na miarę — tego ma niemało, i tylko filmów mało. W nowej Polsce ciężko je robić nawet komuś takiemu jak on. Władza oczekuje, iż będzie trzymać się bezpiecznych tematów, lecz on nie byłby wtedy Fordem.
Obraz człowieka wyłaniający się z dostępnych przekazów i wspomnień daleki jest od jednoznaczności. Komunista w mercedesie. Pamiętliwy satrapa, który wchodząc na plan filmowy każdego członka ekipy wita serdecznym uściskiem rąk. Twórca ochoczo korzystający z politycznych koneksji, którego Polański wspomina jako "nieprawdopodobnie kompetentnego filmowca". W swoich filmach niejednokrotnie podważa narodowe mity, lecz potrafi je również podsycać. W swoim środowisku budzi w głównej mierze niechęć. Kiedy w marcu '68 staje się głównym celem ataków w świecie filmowym, nikt nie staje w jego obronie.