PISTOLET MASZYNOWY M3 Cal.45 Grease Gun Smarownica II W.Ś. 1313


Producent: Denix

Materiał: stop cynku i aluminium i okładziny z tworzywa sztucznego



Waga: 2,97 kg

rozmiary:

długość w linii prostej bez kolby: 50 cm
Długość po przekątnej bez kolby: 52 cm
długość z kolbą złożoną: 57 cm
długość z wysuniętą kolbą: 74 cm
długość lufy: ok 18,5 cm

Model ma wyjmowany magazynek i działający system przeładunku dodający realizmu i dający możliwość oddania tzw suchego strzału.



Nasze repliki broni palnej stworzone są ze specjalnych stopów, co uniemożliwia dopasowanie ich do wystrzeliwania jakiejkolwiek amunicji (nasze repliki są pozbawione jakichkolwiek cech broni w rozumieniu ustawy o broni i amunicji). Nie jest to broń prawdziwa pozbawiona cech użytkowych w rozumieniu ustawy o broni i amunicji, gdzie proces pozbawiania cech użytkowych jest bardzo rygorystycznie dostosowywany prawem (specjalne zakłady rusznikarskie itp.). Nasze repliki nie stanowią broni albo jej przeróbek i jako repliki mogą być kupowane bez zezwoleń. Repliki broni palnej w naszym sklepie stanowią wyłącznie artykuły dekoracyjne.

Poniżej kilka informacji historycznych dotyczących pierwowzoru tej repliki:

"M3, potocznie znany jako Grease Gun ("smarownica") – amerykański pistolet maszynowy kalibru 11,43 mm (.45 ACP) z okresu II wojny światowej
Historia konstrukcji.
Pod koniec lat 30. XX wieku armia amerykańska używała pistoletów maszynowych Thompson M1928A1, broni niełatwej – działającej na zasadzie odrzutu zamka półswobodnego i drogiej w produkowaniu, a przy tym mało celnej. Po wybuchu II wojny światowej opracowano uproszczony pistolet maszynowy Thompson M1 działający na zasadzie odrzutu zamka luźnego, ale koszty jego produkcji były nadal wysokie. Mnóstwo krajów biorących udział w wojnie posiadało proste w produkcji pistolety maszynowe, dlatego gdy do rąk Amerykanów trafiły niemieckie MP 40,, a także brytyjskie STENy, rozpoczęto prace nad nową bronią o maksymalnie uproszczonej i taniej konstrukcji.

Nowy pistolet opracowali w 1942 roku George Hyde (konstruktor kilku typów pistoletów maszynowych wyprodukowanych w niewiele znaczących seriach w latach trzydziestych, w tym M2) i Frederick Sampson (pracownik General Motors, specjalista w zakresie głębokiego tłoczenia). Ze względu na podobieństwo nowej broni do użytkowanej w warsztatach samochodowych smarownicy, żołnierze nazwali ją nieoficjalnie właśnie tym mianem (ang. Grease gun). Początkowo broń projektowano jako program prywatny, na niestandardowy w USA nabój 9 mm Parabellum, gdyż miała być przeznaczona w ramach pomocy wojskowej dla pokaźnej Brytanii, lecz Korpus Uzbrojenia przejął program i zażądał opracowania wersji na typowy nabój.45 ACP[2]. Unikalną cechą była możliwość przypasowania każdego egzemplarza do strzelania nabojem 9 mm lub 11,43 mm, poprzez podmianę lufy, zamka i wkładki gniazda magazynka[2]. Pierwsze prototypy broni, oznaczonej T20, testowano w listopadzie 1942, a 11 stycznia 1943 została ona przyjęta do uzbrojenia jako standardowy pistolet maszynowy M3[2].

Nowa broń w porównaniu z Thompsonem była prostsza w budowie, a tłoczona konstrukcja pozwoliła na masową produkcję. Była przy tym pewniejsza w działaniu i dzięki mniejszej szybkostrzelności, dwukrotnie celniejsza (w trakcie testów, 97 pocisków na 100 trafiło w tarczę 6x6 stóp z odległości 45 m, a w sytuacji Thompsonów - 49-50)[2]. Produkcja seryjna rozpoczęła się w maju 1943[2]. Do zakończenia drugiej wojny światowej stworzono 606 694 sztuk pistoletów maszynowych M3 i 82 281 ich zmodernizowanej w 1944 roku wersji M3A1[2]. Produkcję pistoletów maszynowych M3A1 wznowiono w czasie wojny koreańskiej, kiedy w latach 1950-53 wytwarzano dodatkowo 33 227 sztuk[2].

Jako uzbrojenie pomocnicze załóg pojazdów pancernych, M3 były wykorzystywane do lat 90. Ostatnie egzemplarze znajdowały się na wyposażeniu niektórych jednostek pancernych w trakcie operacji Pustynna Burza[2]. Ostatecznie w amerykańskich siłach zbrojnych pistolety M3 zostały zastąpione przez karabinki M4, nadal jednak służą jako broń pomocnicza w innych krajach, np. Jako broń załóg wozów bojowych i oddziałów specjalnych filipińskiej piechoty morskiej[2].
M3 – pierwsza wersja seryjna
M3A1 – wersja zmodernizowana z 1944 roku z wieloma usprawnieniami
brak korby do napinania zamka, w zamian zamek napinany palcem wkładanym w specjalne wycięcie
umocniona sprężyna powrotna w celu uniknięcia zacięć broni
większe okno wylotowe łusek
wzmocnione przyrządy celownicze
zaimplementowany w kolbę przyrząd do ładowania magazynków
Opis konstrukcji
Pistolet maszynowy M3 był indywidualną bronią samoczynną działającą na zasadzie odrzutu zamka luźnego i strzelającą z zamka otwartego. Mechanizm spustowy nie posiadał przełącznika typu ognia, ale ze względu na niską szybkostrzelność 400-450 strzałów na minutę, przy pewnej wprawie można było strzelać także ogniem pojedynczym. Zamek był napinany korbą umieszczoną z prawej strony mechanizmu spustowego, później zastąpioną specjalnym wycięciem na palec. Zasilanie odbywało się z 30 nabojowych magazynków pudełkowych o standardowym profilu zwężającym się ku górze. Naboje były ułożone w magazynku dwurzędowo, lecz przy samej górze magazynek zwężał się i naboje układały się w jeden rząd. Taki sposób umieszczenia amunicji był dużą wadą broni[2], gdyż wymagał stosowania specjalnego przyrządu do ładowania magazynków, a dodatkowo delikatna ich konstrukcja była bardzo wrażliwa na skażenia i powodowała czasami zacięcia. W późniejszym okresie użytkowano plastikowe przykrywki na górną część magazynka,chronić je przed zabrudzeniem, a od wersji M3A1 zintegrowano z kolbą przyrząd do ładowania magazynków. Przyrządy celownicze stałe miały postać muszki i celownika przeziernikowego ustawionego na odległość 100 jardów). Kolba metalowa, wysuwana. Na końcu lufy można było zamocować stożkowy tłumik płomieni lub tłumik dźwięku dla celów służb specjalnych"1.