MIECZ realizowanY NA ZAMÓWIENIE. CZAS REALIZACJI OKOŁO 90-120 DNI OD WPŁATY.
Uwaga: model asygnowany do profesjonalnego treningu siły cięcia.
MIECZ wyprodukowanY ZGODNIE Z TRADYCJĄ I JAPOŃSKIMI ZASADAMI.


Katana:
Długość kompletna: 103cm/40.6inch
Długość ostrza: 71cm/27.9inch
Długość rękojeści: 27cm/10.6inch
Motohaba (szerokość obok habaki): 3.1-3.2cm
Sakihaba (szerokość obok yokote): 2.4-2.5cm
Sori (krzywizna): 1.9cm
Kasane (grubość ostrza przy habaki): 7-8mm

Ostrze kute ręcznie: uzupełniające hartowanie wodą gliną i ogniem - dzięki czemu ostrze ma wyższe HRC
Na ostrzu widoczne słoje powstałe przy warstwowaniu (miecz ma ponad 32 tysiące warstw)
Na ostrzu wyjątkowy hamon - dzięki specjalnym kamieniom HOZUYA i JIZUYA jest odciśnięta unikalna struktura każdego kamienia.
proces ostrzenia i polerowania ręcznego trwa około 30-45 dni.

Rękojeść tsuka owinięta jest z wierzchu tsuka-ito z uformowanymi romboidalnie wzorkami zwanymi menuki. Trzon rękojeści złożony z dwóch trzasek drewnianych, obciągnięty skórą płaszczki samegawa. Przy jelcu tsuba umiejscowiony pierścień fuchi wzmacniający rękojeść. Na górze ostrza założony jest kołnierz habaki ze stopu metali zwanym shakudo.
W zestawie z wyjątkową, pochwą (saya) obwiązaną przy szyjce (koiguchi) sznurem (sageo) przewiniętym przez kuri-kata.
Stopień naostrzenia: niezwykle wysoki
Ostrze o obszernej rozciągliwości
Tsuba: z żelaza
Habaki: z domieszką srebra
Fuchi, kashira, a także menuki miedziane
Saya materiał: drewno bambusowe
Rękojeść: drewno, prawdziwa skóra płaszczki

Waga po spakowaniu: 2.0 kg
Waga ostrza: 1,2 - 1,3 kg
Waga saya (pochwa): 0,2 - 0,3 kg

Model w pełni rozbieralny mocowanie na dwa kołki mekugi.
wartość nie obejmuje stojaka widocznego na zdjęciach.


Opis techniki wykonania:

Ostrze miecza produkowane było poprzez płatnerza (katana-kaji). W ciągu wielu dni kucia, a następnie zgrubnego szlifu strugami nazywanymi sen, następnie (opcjonalnie) realizowano zbrocze (bo-hi) (trwa to ok. 3 dni). Następnie ostrze hartowano.
Do wykonania katan najwyższego gatunku do tej pory używa się unikatowej stali. Produkuje się ją 2-3 razy w roku z żelaza wypłukiwanego w postaci czarnego "piasku" pochodzącego z górskich strumieni. Cykl ten polega on na wytapianiu żelaza (poprzez trzy doby, w specjalnym piecu) z węglem drzewnym co nadaje stali oryginalne właściwości. Stal powstała z tego wytopu nazywa się tama-hagane. Część stali kruchej i twardej używa się na ostrza, część twardej, ale wytrzymałej na warstwę pod ostrzem, część plastycznej na rdzeń. Te trzy warianty stali wybierane są metodą porównawczą poprzez płatnerza z kęsów powstających w trakcie danego wytopu.
W najprostszym wypadku ze zwykłej gąski stali formowano długi pręt, który następnie przecinano, nakładano na siebie dwie połówki i sklepywano na powrót w pręt. Był on następnie wielokrotnie podgrzewany w palenisku. Taki wielokrotny proces przecinania i sklepywania powodował, że ostrze miało konstrukcję laminatu (wielu warstw) stalowego, co przyczyniało się do powiększenia wytrzymałości bez utraty elastyczności. Wzór utworzony podczas skuwania jest specyficzny dla mieczy japońskich, ponieważ początkowa, gąbczasta postać stali wymusza tego typu obróbkę.
charakterystyczny wygięty kształt ostrza spowodowany jest obróbką temperaturową w ostatniej fazie formowania głowni. Polega ona na zmianie czasu studzenia krawędzi ostrza (yakiba) w stosunku do reszty (ji-hada), poprzez co uzyskuje się zróżnicowane twardości, optymalnie około 60 HRC i 40 HRC. Zmiana temperatury uzyskiwana jest przez pokrycie krawędzi tnącej ostrza wodnym roztworem gliny. Powstałe w tym procesie na płaszczyźnie klingi zafalowania (odbicie zasięgu gliny) nazwane zostały "podpisem miecza" (hamon). Należy pamiętać, że kowal hartował miecz w wodzie, czasem poprzedzonej filmem olejowym, nigdy nie stosował metod hartowania klasyczną techniką gaszenia w oleju, dla zróżnicowania stref hartowania.
Następnie ascetyczną klingę przejmował szlifierz (togimono-shi), który ręcznie za pomocą zestawu kamieni wodnych modelował, ostrzył i w końcu polerował powierzchnię. W progresywnym lustrzanym stylu polerowania stosuje się jeszcze igły stalowe.
Ukończoną głownię umieszczano w tymczasowej rękojeści i wykonywano próbę cięcia.
Ponieważ za właściwy miecz – duszę samuraja – uważano wyłącznie klingę, mogła ona mieć zróżnicowane stroje (koshirae): domowy, podróżny, ceremonialny – za każdym razem składające się z pasujących stylem rękojeści, jelca i pochwy (saya). Niezwykle stosowano też specjalny strój do przechowywania, zwany shira-saya, wykonywany z czystego drewna bez żadnych elementów ozdobnych albo z innego materiału. Dzięki prostocie shira-saya oglądający miecz mógł skupić się tylko i wyłącznie na walorach ostrza, ponieważ jego wzroku nie odciągały elementy oprawy.
Rękojeść użytkową wytwarzano z odmiany magnolii japońskiej (hō-no-ki). Dwa wyżłobione części boczne były sklejane klejem ryżowym. Następnie przykładano nań skórę płaszczki. Od strony gardy tsuba zakładano metalowy albo rogowy pierścień (obejmę) wzmacniający o nazwie (fuchi), z drugiej strony rękojeść zakańczano zaślepką (''kashira''). Powierzchnię rękojeści między obejmą a zaślepką pokrywano oplotami z materiału bawełnianego albo jedwabnego. Pod oplot wkładano typowo dwa menuki, ozdoby, które mogły albo zasłaniać otwory kołków mocujących klingę (mekugi), albo przez podniesienie oplotu wypełniać wnętrze trzymającej rękojeść rąk. Miecz umieszczany był w drewnianej pochwie (saya), która była pokrywana laką, czasem ozdabiania na najróżniejsze sposoby.