Fohow SAN QIN Suplement Diety (Eliksir)

elementy: wyciąg z soplówki jeżowatej (Hericium erinaceus), koncentrat soku z miąższu aloesu (Aloe vera), wyciąg z jagody kamczackiej (Lonicera caerulea), oligosacharydy sojowe, woda, regulator kwasowości - kwas cytrynowy, substancja konserwująca - sorbian potasu.

Sposób zastosowania:

dwa razy dziennie po pół ampułki (30 mililitrów dziennie) albo 1 raz dziennie zawartość całej ampułki, najlepiej przed posiłkami. Zaleca się zacząć używanie od wypicicia pół ampułki na dzień poprzez pierwsze 3-4 dni. Stosować przez 10-15 dni nieustannie, następnie zrobić 3-7 dniową przerwę, po której można wznowić suplementację.

Kod produktu:
F-007/40BV

Suplement diety, eliksir.
kanon opakowania:
w pudelku 4 flakony po 30 ml.

Nie przekraczać zalecanej porcji dziennej. Nie stosować jako substytut najróżniejszej diety. Po otwarciu ampułkę przechowywać w lodówce.
Uwaga: można rozpocząć przyjmowanie preparatu od mniejszych porcji, pod warunkiem wystąpienia zauważalnego efektu w ciągu pierwszego tygodnia.
Termin przydatności do spożycia:
Na opakowaniu.
Warunki przechowywania:
w suchym, chłodnym miejscu

Eliksir Fohow Sanqing Oral do picia produkowany jest na bazie technice ekstrahowania kriogenicznego i technologii sub-nanometrycznego rozdrabniania błony komórkowej naturalnych komponentów roślinnych klasycznej Chińskiej Medycyny.
Na skutek wykorzystania tej technologii komponenty surowca zostały w gotowym produkcie w pełni zachowane i są łatwo wchłanialne przez organizm ludzki. Sanqing Feniks nie posiada "chemii", ani hormonów i jest on produktem totalnie naturalnym.

Oryginalne preparaty Fohow Feniks - konwencjonalna Medycyna Chińska.

Importer:
Fohow Polska Sp. Z o.o.
ul.Kordiana 20
04-451 Warszawa

Dystrybutor: e-Fohow.pl

Przeczytaj na Blogu o oligosacharydach: https://e-fohow.pl/pl/n/Oligosacharydy-i-ich-pozytywne-skutki-dla-zdrowia./58

Przeczytaj na Blogu o soplówce jeżowatej: https://e-fohow.pl/pl/n/Soplowka-jezowata-Hericium-erinaceus/11

Pytania i odpowiedzi:
1. Dlaczego oczyszczanie przewodu pokarmowego jest potrzebne?
Ludzkie jelita mają długość około 5 - 6 metrów, a w nich co ok. 3,5 cm utworzone są fałdy(nisze), gdzie kumuluje się do około 3 kg resztek pokarmu. Te resztki zaczynają fermentować, rozkładać się, gnić i twardnieć. Doprowadza to do formowania czarnych toksycznych substancji o nieprzyjemnym zapachu (kał zastoinowy). Jeśli w porę nie pousuwamy z organizmu tych gnijących i rozkładających się materii, to jelita będą je wchłaniały i kierowały do krwi.

2. Dlaczego eliminacja toksyn z organizmu jest taka ważna?
Człowiek z przymusu funkcjonuje w zanieczyszczonym, przemysłowym środowisku. Takie jego elementy, jak dwutlenek węgla, lotne produkty spalania węgla kamiennego, gazu ziemnego i ropy naftowej itp., tlenek węgla, kurz, czad i zanieczyszczenia we wnętrzu pomieszczeń mieszkalnych to toksyny. 80% wyższe niż norma stężenia formaldehydu w środkach wykończenia mebli i inne, a ponadto krytyczne zanieczyszczenie wody (dużo zakładów przemysłowych nie nadąża nawet z częściowym oczyszczaniem ścieków, co skutkuje poważnym i stałym zanieczyszczaniem zasobów wodnych), wysokie stężenie trucizn chemicznych w żywności (w owocach, warzywach, zbożach, herbacie itp.), nadmierne wykorzystywanie nawozów nienaturalnych, codzienne karmienie ptactwa i bydła domowego zanieczyszczoną paszą.
W takim środowisku, człowiek nieuchronnie każdego dnia mieści liczne skażenia w swoim ciele, jony metali ciężkich, a także zimne, gorące, wilgotne i inne toksyny, które powstają w organizmie człowieka jako artykuł końcowy, tworzony z znacznej ilości odpadów po przemianie materii. Na to nakładają się nastroje psychologiczne, które skutkują rozregulowaniem układu wydzielania wewnętrznego, co na zasadzie sprzężenia zwrotnego powoduje uzupełniające, skrajne przeżycia emocjonalne (ogień - według konwencjonalnej Medycyny Chińskiej), które objawiają się w postaci zaparć, wyprysków skórnych, trądziku, krost, piegów, nadmiernej wagi, otyłości itp.

3. Dlaczego destrukcyjne tłuszcze powinny zostać wyeliminowane z organizmu ludzkiego?
Wysoki poziom życia ludzi skutkują nadużywaniem produktów o pokaźnej zawartości tłuszczu, co zmierza do stałego wzrostu poziomu tłuszczu we krwi, a w konsekwencji do jego kumulacji. Bezustannie rozszerza się gęstość i lepkość krwi. W skutek tego obserwujemy szereg schorzeń, które stały się zabójcą numer jeden wśród ludzi.

atrybuty aloesu:

1. Pomaga utrzymać zdrową skórę.
2. Zdrowie układu niepodatnościowego: Przyczynia się do naturalnych obronności przed mikroorganizmami.
3. Zdrowie w trakcie menstruacji: prawidłowo wpływa na narządy płci kobiecej, reguluje miesiączkowanie.
4. Pomaga zwiększyć odporność.
5. Ma korzystny wpływ na zmęczenie, pomaga zwiększyć oporność na obciążenie psychiczne, pomaga stymulować metabolizm.
6. Ochrona DNA, białek i lipidów przed uszkodzeniem oksydacyjnym: Jest źródłem przeciwutleniaczy. Przeciwutleniacze bronią Cię przed wolnymi rodnikami.
7. Przemiany substancji ksenobiotycznych (oczyszczanie organizmu, detoksykacja).
8. Funkcje jelit: Aloes może pomóc w regulacji funkcji jelit.
9. Przeciwdziałanie cukrzycy - Pomaga utrzymać dobry poziom cukru we krwi
10. Glukoza - Przyczynia się do dobrego metabolizmu glukozy - insuliny.

Soplówka jeżowata

Soplówka jeżowata jest grzybem medycznym należącym do makrogrzybów podstawkowych (Basidomycota) rzędu gołąbkowców (Russulales) i rodziny soplówkowatych (Hericiaceae). Występuje typowo w lasach liściastych, gdzie porasta dolne partie pnia starszych drzew, takich jak dąb, buk, jabłoń czy orzech włoski. Występuje naturalnie, a także jest uprawiany powszechnie w krajach azjatyckich. Poza tymi terenami nie jest popularna, a w wielu regionach znajduje się pod ochroną.

Potoczne nazwy grzyba, np. Lwia grzywa czy barania głowa, związane są z wyglądem owocnika, którego wielkość wynosi od 10 do 30 cm. Posiada on liczne cienkie kolce o szerokości ok. 2 mm i długości kilku centymetrów. Początkowo owocnik ten ma białą barwę i znamionuje się delikatnym żółtym odcieniem. Z czasem przyjmuje odcień żółtopomarańczowy. Starsze okazy natomiast mają owocniki w kolorze żółtobrązowym i są dużo twardsze niżeli młode. W ziołolecznictwie, a starannie w odłamie ziołolecznictwa nazywanym fungoterapią, która oznacza dosłownie "leczenie grzybem", wykorzystuje się zwykle preparaty uzyskane z grzybni bądź owocnika soplówki jeżowatej.

Aloes

Medycyna ludowa, a także fitoterapia znają i zalecają różne źródła substancji bioaktywnych występujące w niewiele znanych i rozpowszechnionych ascetyczncach roślinnych. Jednym z nich może być aloes zwyczajny (Aloe vera (L.) Webb., A. Barbadensis Mill.). Współczesne badania naukowe potwierdziły cechy prozdrowotne i lecznicze aloesu, które roślina zawdzięcza wyjątkowemu bogactwu substancji bioaktywnych.

Niezwykłym działaniem „daru Wenus" cieszyli się starożytni Grecy, „niebiańskiej pałeczki" Indianie, a „rośliną nieśmiertelności" Egipcjanie. Niedużo jest roślin, które miałyby tak znaczne użycie w licznych kulturach i tradycjach medycznych. Aloes, bo o nim mowa, niezmiennie do dnia dzisiejszego raduje się obszernym zainteresowaniem firm farmaceutycznych, kosmetycznych oraz gospodyń domowych, które uprawiają go w domowym zaciszu na własne potrzeby. Jego działanie potwierdza jednocześnie współczesna nauka, jak i medycyna ludowa, a choćby Biblia, stądprzez niektórych nazywany jest on biblijnym kwiatem.

Aloes to sukulent, który ma wyjątkowo liczne cechy lecznicze. Jest rośliną bardzo docenianą zarówno w kosmetologii, dermatologii, jak i farmacji. Ma zbawienny wpływ na sporo chorób i schorzeń a jego potwierdzona wydajność sprawia, że systematycznie zdobywa sobie coraz szersze grono wielbicieli. Ta niepozorna roślina o grubych liściach jest skarbnicą cennych dla zdrowia składników.

spośród 360 gatunków aloesu, z których 20 uważa się za lecznicze, w dermatologii i kosmetyce wykorzystanie znalazły dwa gatunki: aloes zwyczajny (Aloe barbadensis Mill., nazywany również Aloe vera L.) i aloes drzewiasty (Aloes arborescens Mill.). Wszystkie jego gatunki, z wyjątkiem Aloe vera, są pod ochroną. Aloes pochodzi z krajów śródziemnomorskich, występuje także na wschodzie Afryki, Półwyspie Arabskim, w Chinach, a także na Madagaskarze. Jest tropikalną i subtropikalną rośliną, szeroko rozpowszechnioną w południowej części Ameryki Północnej, a także rejonie Morza Karaibskiego. Stamtąd został przeniesiony na dużo innych rejonów o zbliżonych warunkach klimatycznych, dlatego aktualnie możemy go spotkać na Kaukazie, w Indiach, Indonezji i Australii. Wielkie plantacje aloesu znajdują się na Barbadosie. W Polsce stosuje się przeważnie przetwory ze świeżych liści aloesu drzewiastego uprawianego w szklarniach. Aloes (Aloe vera (L.) Webb.) należy do rodziny Aloesowatych (Aloaceae).

Pokrój roślin z tego rodzaju to rozgałęzione albo nierozgałęzione pędy, zakończone rozetą mięsistych liści zawierających żółtawy albo brązowawy sok mleczny. Liście są grube, szarawozielone, mięsiste, ostro zakończone, osiągają 60 cm długości i 3-7 cm szerokości. Brzeg blaszki liściowej jest ząbkowany, typowo z woskowatym nalotem; liście są na brzegach kolczaste, umieszczone w przyziemnych rozetkach. W okresie kwitnienia roślina kreuje długi pęd kwiatostanowy zakończony gronami dzwonkowatych, różowopomarańczowych kwiatów. Okwiat jest bogaty w nektar, skategoryzowany w grono, zapylany przez ptaki. Niekiedy kwiaty są dwubarwne. Powtarzające się kwitnienie odróżnia aloesy od podobnych do nich agaw, które kwitną raz w życiu i zamierają. Owocem jest torebka. Aloes zwyczajny jest rośliną uprawną, która może się rozmnażać równocześnie wegetatywnie, jak i poprzez nasiona. Obecnie aloes zwyczajny w Europie jest uprawiany z powodzeniem w szklarniach i w domach jako roślina doniczkowa. W warunkach szklarniowych roślina generuje wzniesione łodygi dochodzące do 1 m wysokości (na terenach naturalnego występowania roślina może osiągać choćby 4 m wysokości). Zbioru liści dokonuje się po trzech albo czterech latach wegetacji, gdyż dopiero wtedy zawierają one trafną ilość części biologicznie aktywnych. Najwyższą zawartość polisacharydów i flawonoidów stwierdzono w trzyletnich liściach aloesu.

Wygląd
Aloes jest rośliną zieloną o mięsistych, szerokich, ostro zakończonych, sterczących liściach pokrytych na ogół woskowatą warstwą, porównywanych z wyglądu do liści cebuli morskiej. Pośrodku przyziemnej rozety umiejscowiona jest długa łodyga zakończona czerwonym, żółtym albo pomarańczowym kwiatem bogatym w nektar. Roślina ta wydaje silną woń, a sok uzyskiwany z liści jest niezwykle gorzki w smaku. Istnieje około 400 gatunków aloesu: drzewiastych, krzewiastych, bylin, a nawet lian, z czego jednak tylko 29 uznawanych jest za lecznicze, w tym Aloe vera. Dla celów leczniczych oraz kosmetycznych wykorzystuje się przeróżne postacie aloesu: liście, granulki, żywicę a choćby popiół.

Historia pochodzenia
poprzez najdawniejszych użytkowników aloes nazywany khet-awa sugerowany był na sporo rozmaitych schorzeń, a jego działanie cenione za niemalże mistyczne, z uwagi na możliwość wyleczenia niezliczonej ilości chorób. Roślina ta używana była na oparzenia oraz jako tak zwana „roślina pierwszej pomocy" bądź również „cichy uzdrowiciel". W dodatku w Egipcie khet-awa stanowiła symbol życia po śmierci, jako taka była ofiarowywana w trakcie ceremonii pogrzebowych w charakterze prezentu oraz sadzona dookoła piramid, zaznaczając w ten sposób drogę faraonów ku Krainie Umarłych. Egipcjaniestosowali ją też do balsamowania ciał zmarłych. Dla Mahometan zawieszenie liścia tej rośliny nad drzwiami domu stanowiło symbol odbytej pielgrzymki do Mekki. Z kolei Chińczycy określali go mianem Lu Hui, co znaczy „czarny pokład" – od wyglądu jedynej stosowanej przez nich formy – żywicy, przypominającej ciemny, przezroczysty kamień.

W języku indyjskim aloes określa się słowem musabhar i tam także roślina ta została wcześniej niżeli w innych wspominanych miejscach wpisana do urzędowego spisu leków medycyny indyjskiej. Wykorzystywana była jednak wyłącznie zewnętrznie. Nie będzie przesadą stwierdzenie, iż aloes miał wpływ na przebieg historii Europy. Dzięki niemu Arystoteles żyjący w I wieku przed Chrystusem podbił wyspę Sokotra na wschodnim wybrzeżu Afryki. Sok pozyskiwany z bujnie rosnącego w tamtym rejonie aloesu pomagał bowiem walczącym żołnierzom Arystotelesa w szybkim leczeniuran wojennych.

W Azji Aloe vera zyskała popularność dzięki kupcom arabskim. Lecznicze działanie tej rośliny było szeroko użytkowane w Tybecie, Malezji, na Sumatrze, w Chinach, na Filipinach, w Ameryce Środkowej i Południowej, Afryce, Jawie, Hawajach, Kubie, Jamajce, w Meksyku, a także w Europie. Istotnie łatwiej byłoby wymienić miejsca, gdzie cudowna moc zielonych liści nie była znana. Arabowie są po części ojcami sukcesu aloesu, który obecnie znany jest na całym świecie. Też Europejczycy, typowo Hiszpanie, przyczynili się do obfitej popularyzacji tej rośliny, wprowadzając ją do uprawy w swych koloniach na Jamajce, Haiti, w Wenezueli, Boliwii, Peru i na Florydzie, wszędzie tam, gdzie pozwalał na to ciepły klimat.

W Europie, zwłaszcza w szerokiej Brytanii, uprawa aloesu była niemalże niemożliwa, dlatego również władze tego państwa podjęły kroki w kierunku pozyskania kolonii, w których osiągalne byłoby uprawianie lubianych roślin o charakterze leczniczym. W roku 1731 w Anglii powołano do życia Towarzystwo Aptekarzy, którego zadaniem miało być sprawdzenie, czy brytyjska kolonia w Ameryce – Georgia pasuje na uprawę roślin leczniczych. Botanik William Houston został wysłany na Jamajkę w celu znalezienia takowych, które następnie można byłoby uprawiać w brytyjskiej kolonii. Brytyjczycy zwrócili się do władz Florydy z prośbąo pozwolenie na szukanie roślin o właściwościach leczniczych na terenie tegoż stanu. Jednak w związku z silną rywalizacją handlową panującą pomiędzy Georgią a Florydą taka zgoda nie została wydana. Pragnienie posiadania plantacji dobroczynnego aloesu, lecz także innych roślin leczniczych, stało się jedną z przyczyn, dla których europejskie państwa zaczęły zabiegać o posiadanie kolonii w Afryce czy także Amerykach, które wraz z bogactwami naturalnymi stanowiły zapowiedź polepszenia sytuacji handlowej kolonizatora. Jednakże, jeśli chodzi o aloes z biegiem czasu afrykańskie odmiany tej rośliny zaczęto uznawać za gorsze jakościowo do tych pochodzących z Barbados czy wyspy Socotra. Produkty z aloesu południowoafrykańskiego były więc mnóstwo tańsze w porównaniu od ich amerykańskich odmian. Jedną z przyczyn takiego stanu rzeczy był fakt, iż żywica z aloesu południowoafrykańskiego zmieniała kolor. Nie przeszkodziło to jednak w dalszym hołubieniu prastarej rośliny i tak w XVII wieku holenderscy kolonizatorzy założyli na Przylądku dobrej Nadziei ogród zwany „Ogrodem Kompanii", zdaniem jezuity Guya Tacharda jeden z najciekawszych i najefektowniejszych na świecie, w którym znajdowało się aż 20 rodzajów aloesu. Innym miejscem, w którym można było podziwiać linię tych magicznych roślin były szklarnie założone poprzez księcia Salm-Dyck Josepha Marię Antona Huberta Ignaza zu Salm-Reifferscheid-Dyck, żyjącego na przełomie XVIII i XIX wieku. Wydarzenie to można uznać za początek wzrostu zainteresowania aloesem w nauce. Usystematyzowanie wiedzy o tej roślinie zawdzięczamy brytyjskiemu botanikowi Adrianowi Hardy Haworthowi (1768–1833), który podzielił różnorodne warianty aloesu na trzy sekcje: z wielkimi kwiatami, kwiatami powyginanymi i kwiatami o drobnej wielkości. Po latach pracy stwierdził jednak, że rodzina tej rośliny jest bardziej rozległa i skomplikowana, aniżeli początkowo przypuszczał.

Afrykański lek na wszystko
Aloes dzięki swemu szerokiemu działaniu ekspresowo przestał być traktowany wyłącznie jako szamańska roślina lecznicza i został włączony do wczesnych systemów medycznych, wykorzystywanych przez Arabów, Syryjczyków i w Bizancjum. Wiedzę o jego leczniczych mocach narody te odziedziczyły po swoich przodkach – Fenicjanach, mieszkańcach Mezopotamii i innych ludach zamieszkujących basen Morza Śródziemnego, bądź inne tereny będące w zasięgu handlu z Afryką. Czarny ląd jest bowiem miejscem pochodzenia tej rośliny. Tam jednak był on stosowany w głównej mierze w dolegliwościach żołądkowych, chorobach reumatoidalnych stawów, rwie kulszowej, a także do nacierania nadwyrężonych miejsc.przez kobiety z plemienia Zulusów sok aloesowy stosowany był w procesie odłączenia swojego dziecka od piersi. Karmiące mamy smarowały nim sutki, z kolei gorzki smak aloesu stawał się przyczyną rezygnacji niemowląt z chęci ssania piersi. W ten sposób mleko matki przestawało być jedynym środkiem żywieniowym, a z czasem dzieci zupełnie przestawiały się na zwyczajne jedzenie.

Początkowo aloes bywał wykorzystywany w leczeniu problemów skóry, jako środek przeczyszczający czy lek na zaparcia. Zgodnie z zapiskami lekarza Rufusa z Efezu bywał on użytkowany w leczeniu melancholii, dżumy, jaskry, a także katarakty. Wspominał on w dodatku, iż roślina ta przynosiła ulgę pacjentom skarżącym się na niestrawność, objawiającą się utratą apetytu, słabym trawieniem, zaparciami i wzdęciami. Lecznicze działanie aloesu użytkowane było również do osłabiania krwotoków, jako środek na oparzenia, na porost włosów, do leczenia trudno gojących się ran, przeciw komarom, w leczeniu kontuzji, skaleczeń, pęknięć skóry, jako środek na odrobaczenie, na zaparcia, hemoroidy, choroby oczu, dolegliwości gastryczne, regulacji wydzielania żółci i niemało innych.

W Ameryce działanie aloesu poznano stosunkowo niedawno. Został on przywieziony na Nowy Ląd przez katolickich misjonarzy. Z czasem zaczął być uprawiany na plantacjach przez handlowców, aż wreszcie można go było kupić na meksykańskich jarmarkach, jako lek przeczyszczający, na rany i dolegliwości skórne. Kolumbijskie kobiety wcierały sok aloesowy w odsłonięte części ciała swoich dzieci, co miało na celu ochronę przed ukąszeniami owadów. Wielu mieszkańców Ameryki Południowej ceniło w dodatku aloes za jego działanie, jako afrodyzjak. Wszędzie, gdzie był przystępny, użytkowano go z stanowczo pozytywnym konsekwencją i na podobne problemy zdrowotne.

Aloes jest niesamowitą roślina lecznicza całkowitą wartości odżywczych. Jest sukulentem czyli rośliną, która dostosowała się do życia w warunkach ograniczonej dostępności wody wykształcając tkankę wodną służącą do jej gromadzenia, a także szereg dalszych adaptacji w budowie i fizjologii. Należy do rzędu roślin szparagowych w których znajdują się też czosnek i cebula. Aloes zawiera ponad 200 aktywnych komponentów w tym witaminy, minerały, aminokwasy, enzymy, polisacharydy i kwasy tłuszczowe - nic dziwnego że jest wykorzystywany do tak szerokiej gamy środków! Liście aloesu są wypełnione jasna żelową substancją w której jest około 99% wody. Ludzie używają terapeutycznie aloesu od ponad 5000 lat!

Fenomen prozdrowotnego oddziaływania miąższu z aloesu polega na ilości i różnorakości biologicznie aktywnych związków oraz na występowaniu swoistych biostymulatorów, które działają synergicznie z bioaktywnymi składnikami, obecnymi zarówno w miąższu aloesowym, jak także w organizmie człowieka. Takiego poziomu biostymulatorów nie stwierdzono w żadnym innym naturalnym produkcie roślinnym. korzystny wpływ miąższu aloesowego na pracę jelit polega na likwidacji bronicznych zaparć, stymulacji organizmu do usuwania toksyn, a także zapewnieniu dobrej równowagi bakteryjnej w jelicie grubym. Dzięki obecności elementów o właściwościach przeciwzapalnych, przeciwbakteryjnych i przeciwgrzybiczych, miąższ aloesu działa jak naturalny antybiotyk. Zawarte w nim substancje czynne hamują rozwój licznych drobnoustrojów chorobotwórczych: streptokoków, grzybów drożdżoidalnych Candida albicans, gronkowców oraz powodujących wrzody żołądka pałeczek Helicobacter pylori. W sposób pośredni przeciwdrobnoustrojowo działają obecne w miąższu aloesowym wielocukry, które stymulują wzrost mikroflory probiotycznej hamującej wzrost bakterii z rodzajów Bacteroides, Clostridium i Fusobacterium. Miąższ aloesowy w swoisty sposób reguluje mikroflorę przewodu pokarmowego, działając bakteriostatycznie na drobnoustroje chorobotwórcze i stymulująco na probiotyczne szczepy bakterii mlekowych. Działa w dodatku jako łagodny środek rozwalniający, zezwalający na likwidację przewlekłych zaparć poprzez unormowanie parcia i zawartości wody w kale.

Miąższ aloesowy jest niezwykle przydatny w profilaktyce i w leczeniu otyłości i cukrzycy.
Niektóre jego komponenty regulują wydzielanie insuliny, co skutkuje wyrównaniem poziomu cukru we krwi. Najistotniejszym z tych części jest wapń (jednak nieduża liczba w diecie to 400 mg), który powiększa wrażliwość tkanek na insulinę, wpływa na ograniczenie syntezy kwasów tłuszczowych i aktywuje uwalnianie z komórek tłuszczowych nadmiaru triglicerydów. Oprócz wapnia wyraźny w regulacji metabolizmu węglowodanów jest chrom, który współdziała z insuliną,wywołując spadek poziomu cukru. Synergistycznie z chromem działa z kolei witamina B6. Fakt, że poziom cukru we krwi można regulować przy pomocy miąższu z aloesu, potwierdzono w badaniach klinicznych przeprowadzonych w Indiach.

Aloes gromadzi mnóstwo witamin, w tym A, C, E, kwas foliowy (B9), cholinę, B1, B2, B3 (niacyna), B6. Aloes jest na dodatek jedyną z niewielu roślin zawierających witaminę B12. Aloes posiada niemało niezbędnych naszemu organizmowi mikroelementów np.: wapń, magnez, cynk, chrom, selen, sód, potas, żelazo, miedź, mangan.

Aloes jako źródło mikroelementów i witamin
Miąższ tej rośliny składa się w prawie 98% z wody, a pozostałe 2% to ponad 200 komponentów o szerokiej aktywności biologicznej m.in.: pierwiastki: miedź, magnez, mangan, sód, potas, chrom, wapń, fosfor, cynk i żelazo (konieczne do korzystnego funkcjonowania układów enzymatycznych w zróżnicowanych szlakach metabolicznych i przeciwutleniacze) witaminy – witamina C, β–karoten, kwas foliowy, cholinę, α-tokoferol (związek wchodzący w skład witaminy E) i witaminy z grupy B (B1, B2, B6, B12 ) aminokwasy: alanina, arginina, kwas asparaginowy, kwas glutaminowy, glicyna, histydyna, hydroksyproliny, izoleucyna, leucyna, lizyna, metionina, fenyloalanina, prolina, treonina, tyrozyna, walina(wśród nich jest aż 7 z 8 aminokwasów egzogennych!) enzymy tj. Fosfataza alkaliczna, peroksydaza, katalaza, bradykinaza (wykazuje silne działanie przeciwzapalne), allinaza, celulaza, lipazy, amylaza, oksydazy, cyklooksygenaza,karboksylaza pirogronianowa i fosfataza alkaliczna saponiny(związki z grupy glikozydów), wykazujące działanie odkażające i ściągające nienasycone kwasy tłuszczowe: stearynowy, linolenowy, palmitynowy, linolowy i kaprylowy związki działające przeciwbólowo, przeciwzapalnie i przeciwbakteryjnie: mleczan magnezu i lupeol (naturalny kwas salicylowy), sterole (kampesterol, β-sitosterol),związki siarkowe, fenole, kwas cynamonowy lignina, która wspomaga przenikanie innych części w głąb skóry pochodne antrachinonowe(wykazują działanie przeczyszczające): kwas chryzofranowy, estry kwasu cynamonowego, aloina (barbaloina, izobarbaloina), emodyna, antracen, antranol i niektóre olejki eteryczne cukry: polisacharydy (glukomannan, acemannan), które sprawnie stymulują układ immunologiczny monosacharydy (glukoza i fruktoza) oraz acetylowane pochodne cukrów.

Zawartość części odżywczych
Miąższ liści aloesu składa się w 96% z wody. W 4% suchej masy stwierdzono stosunkowo dużą zawartość składników odżywczych (14) oraz około 270 zróżnicowanych elementów o sporej aktywności biologicznej. Głównym elementyem liści aloesu jest błonnik pokarmowy, którego zawartość wynosi ponad 73% s.m., a także popiół (16,9%). Aloes zwyczajny gromadzi pewne ilości tłuszczów (2,9%), w tym kwasy tłuszczowe: arachidonowy, linolowy, linolenowy, mirystynowy, kaprylowy, palmitynowy i stearynowy. Roślina jest bogatym źródłem białek występujących w postaci prosto przyswajalnych aminokwasów. W aloesie stwierdzono 18 aminokwasów spośród 22 występujących w żywności, w tym 7 egzogennych (oprócz tryptofanu) spomiędzy 9, które są niezbędne w żywieniu człowieka. Polipeptydy to kolejna grupa związków wielkocząsteczkowych o właściwościach lektynopodobnych, które wykazują zdolność hemaglutynacji, aktywacji mitozy komórkowej i hamowania wzrostu grzybów. Cennym komponentyem liści tej rośliny są polisacharydy, będące głównym komponentyem tzw. Substancji śluzowych żelu aloesowego. Te naturalne polimery cukrów prostych tworzą zawiesinę koloidalną, której parametry zależą od składu, pH, wielkości i stopnia rozproszenia cząsteczek koloidalnych oraz ich ładunku elektrycznego. Związki te stosunkowo momentalnie ulegają depolimeryzacji, co zmienia właściwości reologiczne zawiesiny. Hydroliza kwaśna lub enzymatyczna zawiesiny sprawia rozkład na cukry prostsze, a radykalne warunki hydrolizy prowadzą do cukrów prostych. Skład wyróznionych frakcji polisacharydów jest zmienny i zależy od badanego gatunku, a także klimatycznych warunków uprawy. I tak Aloe arborescens uprawiany w Polsce posiada na ogół mannozę, arabinozę, glukozę i galaktozę, a A. Arborescens z rejonów Zakaukazia – kwas galakturonowy, galaktozę, ksylozę, glukozę, mannozę, arbinozę, fukozę i ramnozę. W liściach A. Vera ze Sri Lanki wyrózniono cztery frakcje, gdzie głównymi składnikami były glukoza i mannoza, stosownie w stosunku od 1,5:1 do 1:19 niewielkie ilości kwasu galakturonowego, ksylozy, arabinozy i galaktozy. Polisacharydy buforują działanie kwasów i zasad, wykazują właściwości odtruwające i przeczyszczające, aktywują element C3 bezkompromisowicy ludzkiej, który pobudza limfocyty B do produkcji przeciwciał, indukują opsoniny bezkompromisowicy krwi upraszczające proces pochłaniania bakterii poprzez leukocyty, a także stymulują przebieg mitozy limfocytów. Wykazano,wyszczególniony acemannan jest prawdopodobnie głównym aktywnym składnikiem frakcji polisacharydowej. Związki te wykazują zdolność wiązania się z białkami błon komórkowych i osocza. Specjaliści podkreślają obecność cząsteczek węglowodanów o wyjątkowo długich łańcuchach nietrawionych w naszym przewodzie pokarmowym (błonnik pokarmowy). Stwierdzono wysoki poziom ligniny – substancji, której podstawowym elementyem jest celuloza. Glikoproteiny to fizjologicznie aktywne, naturalne polimery, stanowiące połączenia białek z węglowodanami, zwane lektynami albo fitoaglutyninami. Z ich części białkowej wyszczególniono 16 aminokwasów, przy czym cechą charakterystyczną jest wysoka zawartość kwasu glutaminowego i asparaginowego.
Aloktyna-A i aloktyna-B zostały wyizolowane z Aloe arborescens, a w badaniach in vitro potwierdzono ich właściwości immunochemiczne, hemaglutynacyjne i pobudzające mitozę i wzrost bezwzględnej liczby limfocytów. Lektyny wykazują zdolność do aglutynacji komórek przez wiązanie fragmentów polisacharydowych błon tych komórek z ich aktywnym centrum, biorą także udział w nieswoistej odpowiedzi immunologicznej przez wiązanie się z α2-makroglobulinami. Badania in vivo i in vitro potwierdziły rolę aloktyny-A jako immunomodulatora.

Aloes jest bogatym źródłem enzymów roślinnych (biostymulatorów); do najważniejszych zalicza się izoenzym dysmutazę ponadtlenkową neutralizującą anionorodnik ponadtlenkowy i karboksypeptydazy wyizolowane z gatunku A. Arborescens. Karboksypeptydaza (bradykinaza – aktywna i jednostajna w pH 5,0-5,5) hamuje przepuszczalność błon komórkowych i hydrolizuje bradykininę, która jest mediatorem stanu zapalnego i odczynu alergicznego. Dodatkowo aloes zwyczajny zawiera sporo innych enzymów, takich jak aliaza, katalaza, lipaza, celulaza, amylaza i zasadowa fosfataza. OObecne w liściach aloesu antraglikozydy: aloina, izobarbaloina, antracen, emodyna, ester kwasu cynamonowego, kwas chryzofanowy, barbaloina, antranol, kwas aloesowy, aloeemodyna, olejki eteryczne oraz rezistannol są naturalnymi substancjami o działaniu przeczyszczającym i przeciwbólowym. Charakteryzują się silnymi właściwościami przeciwbakteryjnymi, grzybobójczymi i przeciwwirusowymi. Pochodne antracenu, określane też jako emodyny, występują w postaci wolnej lub glikozydowej i prosto ulegają przemianom oksydacyjnym. Są głównym elementyem czynnym mleczka aloesowego, a w żelu aloesowym\ obecne są w ilościach drobnych. Wykazują atrybuty przeciwbakteryjne: aloeemodyna w stosunku do Staphylococcus aureus i Helicobacter pylori, a także przeciwgrzybicze: frakcje etanolowe i octanowe w stosunku do Aspergillus niger, Cladosporium herbarum, Fusarium moniliforme i aloina w stosunku do Trichophyton mentagrophytes. Aloeniny są najmocniej aktywnymi glikozydowymi pochodnymi α-pironu. Do tej grupy należą aloenina-A – monoglikozyd wyznaczony z A. Arborescens,, a takżealoenina-B (forma diglikozydowa). Wykazują one parametry przeciwgrzybicze w stosunku do Aspergillus niger, Cladosporium herbarum i Fusarium moniliforme. Ze względu na niskocząsteczkową budowę, stabilność i stosunkowo wysoką ich zawartość w żelu aloesowym, aloenina-A jest wyjątkowo prawidłowym markerem do standaryzacji preparatów farmaceutycznych. Dlatego zbadano jej wytrzymałość, dostępność z maści aloesowych i określono jej biotransformację po podaniu doustnym. Miąższ z aloesu mieści także obszerne ilości witamin rozpuszczalnych w wodzie (C, B1, B2, B3, B6, B12, kwas foliowy, biotynę) i rozpuszczalnych w tłuszczach (E, β-karoten). Warto dodać, że witamina B12 rzadko występuje w roślinach.

Aloes jest bogatym źródłem części mineralnych, w tym makropierwiastków (sód, potas, wapń, magnez, fosfor), a także mikropierwiastków (cynk, żelazo, mangan, miedź, kobalt, nikiel, molibden, stront, bar oraz w wyjątkowo niewielkich ilościach german). Wpływają one na przepuszczalność i depolaryzację błon komórkowych. Makropierwiastki obecne są także w postaci związanej, tj. Mleczanu magnezu, który ma zdolność hamowania aktywności dekarboksylazy histydynowej – enzymu odpowiedzialnego za powstawanie histaminy,, a także mleczanu wapnia o znanych właściwościach przeciwbakteryjnych. W świeżych liściach aloesu oraz wydobywach wodnych znajdują się dodatkowo kwasy naturalne, w tym bursztynowy, cynamonowy, salicylowy, cytrynowy, winowy, jabłkowy i oksycynamonowy. Miąższ aloesu zawiera ok. 3% saponin (związki z grupy glikozydów, które charakteryzują się działaniem ściągającym, lekko odkażającym i myjącym). Badania wykazały wysoki poziom przeciwutleniaczy, w tym związków polifenolowych, których zawartość w 100 g liofilizatu ze skórki liści wynosi ponad 300 mg (tab. 4) (24). Kwiaty aloesu zawierają nieco mniej (274,5 mg/100 g) tych substancji.

Aloes jest bogaty w aminokwasy i kwasy tłuszczowe.
Aminokwasy są budulcem dla białek. Istnieje około 22 aminokwasów które są konieczne do prawidłowego działania ludzkiego organizmu w tym 8 z nich nie jest wyprodukowanych przez nasz organizm. W zależności od pochodzenia i czasu zbioru aloes posiada 18-20 aminokwasów w tym 7-8 aminokwasów nie wykonanych poprzez nasz organizm. Aloes zawiera także dość imponującą ilość kwasów tłuszczowych. Aloes posiada dwa sterole roślinne, które są ważnymi dla organizmu kwasami tłuszczowymi - kampesterol ( działa przeciwzapalnie poprzez blokowanie mediatorów pro zapalnych, broni kości i stawy przed degradacją) i beta-sitosterol (zmniejsza wchłanianie cholesterolu w jelitach, przez co pomaga w obniżeniu poziomu cholesterolu we krwi). Wszystkie są pomocne w łagodzeniu objawów alergii. Inne kwasy tłuszczowe zawarte w aloesie: linolowy, linolenowy, mirystynowy, kaprylowy, kwas oleinowy, kwas palmitynowy i kwas stearynowy.

Aloes pomaga w trawieniu pokarmu.
Niestrawność jest związana z wieloma chorobami. Należycie funkcjonujący przewód pokarmowy jest jednym z kluczy i fundamentów korzystnego zdrowia. Aloes oczyszcza przewód pokarmowy i poprawia trawienie. ciekawe jest to że dzięki funkcją adaptogennym aloes może pomagać zarówno przy zaparciach jak i biegunkach, przywracając dobry cyklu trawienia. Poprawnie pomaga na takie dolegliwości jak zespół jelita drażliwego, albo refluks (cofanie się treści pokarmowej i soków żołądkowych do przełyku). Aloes pomaga również ograniczyć liczba nieprzyjaznych bakterii w naszym jelicie, utrzymają równowagę jelitowej flory bakteryjnej.

Aloes pomaga w oczyszczaniu organizmu.
Aloes głównie działa oczyszczająco na jelita, ułatwiając działanie tak zwanych kosmków jelitowych, które wchłaniają substancje odżywczych. Zawarte w aloesie biologicznie czynne polisacharydy (wielocukry) łączą się z niektórymi toksynami, które niezwykle słabo rozpuszczają się, albo są nierozpuszczalne w wodzie i nie mogą być usunięte z ciała normalnymi drogami detoksykacji (np. Niektóre metale ciężkie i ich sole). Aloes wspomaga naturalne funkcje oczyszczania wątroby, nerek i skóry, dodatkowo przechodząc poprzez układ pokarmowy wchłania toksyny które są następnie wydalane poprzez jelito grube.

Aloe alkalizuje ciało
Większość chorób łatwiej się leczy w środowisku zasadowym. Niestety ludzie typowo żywią się produktami o kwaśnym odczynie. Dla korzystnego zdrowia powinniśmy przestrzegać reguły 80/20 - 80% alkalicznej żywności (o odczynie zasadowym, czyli większość świeżych warzyw) i 20% kwasowej żywności. Aloes jest pokarmem o odczynie zasadowym czyli alkalizuje organizm, pomaga zrównoważyć zbyt dużą ilość kwaśnych produktów żywieniowych obecnych w jedzeniu.

Aloes pomaga wzmocnić układ niepodatnościowy
Biorąc pod uwagę liczba stresów w naszym rutynowym życiu, każdy może potrzebować impulsu do wzmocnienia układu niepodatnościowego. Polisacharydy zawarte w soku z aloesu stymulują makrofagi, których główną funkcją jest obronna organizmu: fagocytoza i synteza różnorodnych produktów biorących udział w procesach immunologicznych. Aloes rozszerza wytrzymałość także z powodu wysokiego poziomu przeciwutleniaczy, które pomagają w zwalczaniu wolnych rodników, co przyczynia się do spowolnienia cyklu starzenia (wolne rodniki są produktem procesów bio-chemicznych organizmu, lecz w dzisiejszych czasach poprzez niezdrowy tryb życia i wysoce przetworzoną żywność jest ich zdecydowanie za dużo co sprawia szybsze starzenie się organizmu).

Aloes dobrze działa na zdrowie skóry.
Ze względu na prawidłowo znane właściwościach lecznicze aloesu jest jednym z podstawowych związków używanych w przemyśle kosmetycznym. Pomaga leczyć rany i jest doskonały do stosowania miejscowego na oparzenia, otarcia skóry, łuszczyce i ugryzienia owadów. Aloes działa jak środek przeciwbólowy, łagodząc zranione miejsca. Aloes działa jeszcze przeciwświądowo i ma parametry ściągające, typowo użytkowany w celu zmniejszenia krwawienia z otarć i uszkodzeń naskórka. Ze względu na dużą zawartość wody aloes jest to znakomitym środkiem nawilżającym i odmładzającym skórę. Aloes rozszerza rozciągliwość skóry poprzez zwiększenie ilości kolagenu i elastyny, jest także środkiem zmiękczający skórę i kojącym skórę. Pomaga w dostarczaniu tlenu do komórek skóry co rozszerza odporność i regenerację tkanki skóry,, a także powoduje zwiększony przepływ krwi poprzez rozszerzenie naczyń włosowatych w skórze.

Z czasem cudowną moc aloesu zaczęto wykorzystywać też w kosmetyce. Od dawna bowiem uważano go za roślinę pomagającą w leczeniu różnorodnych dolegliwości skórnych. Uważa się, iż już egipskie piękności – Kleopatra oraz Nefretete stosowały aloes do pielęgnowania urody swej skóry. Legenda głosi, iż panująca w I wieku przed Chrystusem Kleopatra regularnie zażywała kąpieli w aloesowym soku, co pozwoliło jej zachować gładkość ciała, a także jego równomierny koloryt, co w afrykańskich warunkach stanowiło dla kobiet prawdziwe wyzwanie. Nie bez znaczenia było także usuwanie przykrego zapachu potu. Z kolei puder na bazie aloesu miał rozświetlać skórę wokół oczu. Współcześnie aloes jest użytkowany w walce z procesami starzenia skóry. Prewencja przeciwstarzeniowa jest oparte na odpowiedniej diecie, ruchu, ale także na lekach, a także kosmetykach pochodzenia roślinnego, w tym na dodatek na bazie aloesu.

Aloes działa: dezynfekująco, antybiotyczne, antybakteryjne, antyseptyczne, przeciwgrzybiczne i antywirusowo:
Wspomaga działanie wszelkich podstawowych przeciwciał. Składnikami aktywnymi biologicznie są: siarki, lupeol, kwas salicylowy, kwas cynamonowy, azot mocznika i fenolu, substancje te zapobiegają wzrostowi chorobotwórczych mikroorganizmów i powiększają aktywność przeciwbakteryjną organizmu, pomagając w eliminacji wielu zakażeń wewnętrznych i zewnętrznych prawie wszystkich patogenów.

Aloes pomaga zmniejszyć stany zapalne.
Aloes zawiera 12 substancji, w tym beta-sitosterole, które mogą pomóc spowolnić lub zahamować stan zapalny. Aloes może pomóc z bólami stawów spowodowanych ich sztywnością i poprawić ich ruchomość.

Aloes potrafi także wpłynąć na pracę naszych jelit i organów trawiennych. Przyjmowanie łyżki stołowej miąższu lub soku kilka razy dziennie działa tonizująco i łagodnie reguluje pracę wymienionych organów.

Aloes współcześnie
W ostatnim stuleciu aloes był stopniowo wycofywany z medycyny klasycznej,
co było spowodowane wzrostem produkcji leków plastikowych. Roślinne środki farmaceutyczne straciły niestety na popularności. Wynikało to z faktu,w produkowaniu leków bazowano na surowcach pochodzących ze stref klimatu umiarkowanego, co doprowadziło do wycofania znanych surowców roślinnych z praktyki medycznej.

Szczęśliwie jednak aloes powrócił w ostatniej dekadzie do łask. Jest uprawiany we wszelkich ciepłych stanach Stanów Zjednoczonych, co przyczyniło się do rozpoczęcia serii badań naukowych, w których, jak powszechnie wiadomo, Amerykanie wiodą prym. A na półkach drogerii i aptek ponownie roi się od produktów bazujących na tej prastarej i wciąż docenianej roślinie, która przyczyniła się do niezliczonej ilości cudownych uzdrowień, a kobietom od tysięcy lat dodawała urody.

Z ustaleń Food Drag Administration wynika, że Aloe perryi, Aloe barbadensis, Aloe ferox i krzyżówki tych gatunków z Aloe africana i Aloe spicata stanowią gatunki dopuszczone do bezpośredniego spożycia przez człowieka i traktowane są jako substancje naturalne. Ze względu na swoje liczne właściwości i skład chemiczny aloes szeroko użytkowany jest poprzez przemysł. Przemysł kosmetyczny wykorzystuje liście aloesu do produkcji kremów, balsamów, mydeł, emulsji do i po opalaniu, płynów do kąpieli, a także maseczek ziołowych. Przemysł farmaceutyczno-kosmetyczny produkuje preparaty leczące zmiany skórne np. Trądzik, szampony przeciwłupieżowe, preparaty przeciw wypadaniu włosów.


Źródła:
1. Aloes – jego tajemnicza moc. Karolina Zamiara, Katedra i Zakład Historii Nauk Medycznych, Uniwersytet Medyczny w Poznaniu
2. Parametry prozdrowotne aloesu zwyczajnego Aloe vera (L.) Webb. (Aloe barbadensis Mill.) Ewa Cieślik, Kinga Turcza, Katedra technice Gastronomicznej i Konsumpcji, Małopolskie Centrum Monitoringu Żywności, Uniwersytet Rolniczy im. Hugona Kołłątaja w Krakowie
3. Www.naturalna-medycyna.com.pl/aloes-12-interesujacych-wlasciwosci-soku-z-aloesu.html
4. Http://biotechnologia.pl/biotechnologia/lecznicze-wlasciwosci-aloesu,12778
5. Aloes – możliwość wykorzystania jako suplementu diety. Anita Kukułowicz, Izabela Steinka, Katedra Towaroznawstwa i Zarządzania Jakością, Akademia Morska w Gdyni

6. Www.neuroexpert.org/wiki/soplowka-jezowata-hericium-erinaceus