[] tak sporo już napisano o Sapkowskim w ramach badania osobliwości polskiej odmiany fantasy. [] Czy można coś jeszcze własnego i oryginalnego dodać w tym temacie? Okazuje się, iż anamorficzna (bo chyba zamierzenie ironiczna, a w związku z tym inaczej spozycjonowana) perspektywa spojrzenia na fenomen tej twórczości umożliwia jej nadspodziewanie wydajny i błyskotliwy badawczo opis. Praca ma charakter kulturoznawczo-socjologiczny: albo inaczej przechodzi od socjologii odbioru prozy lubianej w kierunku antropologicznego ujęcia wybranych motywów tejże prozy. Część pierwsza [] książki opisuje pokaźny fragment rodzimej historii literatury popularnej. Część druga natomiast zasadniczo uzupełnia, a niekiedy podważa powstałe dotychczas interpretacje prozy Sapkowskiego. Z recenzji dra hab. Rafała Szczerbakiewicza Piotr Żołądź w sposób bardzo niebanalny interpretuje treści i rozwiązania fabularne poszczególnych części opowieści o wiedźminie. Zwraca on uwagę na to, że teksty te nie powstawały jako zaplanowany cykl, nie istniała [] wcześniej jakaś baza wyobrażeń i pomysłów, do której Sapkowski odwoływałby się w kolejnych utworach. Nie zostały również zaplanowane przez autora ogólne ramy świata przedstawionego, w których dziać żeby się miały kolejne fabuły. W ujęciu Piotra Żołędzia wydaje się raczej, że każdy kolejny tekst powstawał jako forma odpowiedzi na aktualne głosy czytelników lub krytyki iż nie są one motywowane zamiarem stworzenia całościowej opowieści, a raczej próbują zdobywać swego czytelnika za każdy razem na nowo. Z recenzji dra hab. Andrzeja Juszczyka Piotr Żołądź absolwent studiów filologicznych (z zakresu j. Polskiego i j. Angielskiego), literaturoznawca, doktorant w Katedrze Teorii Literatury Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, współpracownik Ośrodka Dokumentacji i Badania Twórczości Josepha Conrada, a także gitarzysta i basista. Zajmuje się badaniem twórczości Christophera Marlowe'a, a także analizą związków popkultury z ideologiami.