Agonii Europy Zambrano nie napisała jako zwartej monografii. Składają się na nią cztery eseje, opublikowane w latach czterdziestych ubiegłego wieku: Agonia Europy (1940), Przemoc europejska (1941), Nadzieja europejska (1942), a także Destrukcja form (1944). Autorka pisała je w czasie trudnym dla Europy i dla niej samej, kiedy opuściła ojczyznę - tuż po zakończeniu wojny domowej w Hiszpanii, gdy jeszcze trwała II wojna światowa. (...) Już na początku pierwszego eseju Zambrano stwierdza, że Europa znajduje się w stanie dekadencji, kryzysu historycznego, który nazywa także agonią, walką o przetrwanie. Kryzys odsłania znaczne właściwości dotkniętej nieszczęściem kultury, sprzyja ich rozpoznaniu, co właśnie autorka czyni (...), wskazując przyczyny tej tragedii. Myśl Zambrano nie jest jednak sową Minerwy, krążącą o zmierzchu Europy nad jej ruinami. Daje także nadzieję, jednakże czytelnik w tej książce pozna tylko jej kształt. Z wprowadzenia prof. Mieczysława Jagłowskiego