Książka jest rekonstrukcją filozoficznego podłoża, na którym rodzą się świeże formy obrazów w XX wieku. Sku­piając uwagę na zagadnieniu widzialności obrazu, autor wskazuje na wewnętrzną konieczność, z jaką następuje rozwój twórczości od malarstwa Dawnych Mistrzów do videoklipu, od abstrakcyjnego kolażu do cyfrowej sy­mulacji.

Tę wizję rozwoju sztuki wspiera argumentami zaczerpniętymi z dorobku estetyki formalnej, dotąd czę­sto nie docenianej. Za reprezentatywnych myślicieli tego nurtu estetyki uznał sześciu uprawiających ją filozofów XIX i XX wieku:Roberta Zimmermanna (1824-1898), Alois Riegla (1858-1905), Heinricha Wólfflina (1864-1945), Konrada Fiedlera (1841-1895) Maurice‘a Merleau-Ponty‘ego (1908-1961), Charles‘a Williama Morrisa (1901-1979).Omówienie ich koncepcji w sześciu kolejnych roz­działów książki pozwoliło autorowi przedstawić pojęcia i kategorie stosowane w innowacyjnej teorii obrazu oraz ujawnić widzialne i semiotyczne parametry szczególne roz­maitych form obrazowych.

Lektura książki może okazać się zaskakującą, ujawnia bowiem procesy prowadzące do wyników — wydawałoby się — nieprzewidywalnych. Jest adresowana w równej mierze do filozofów, znawców sztuki, teoretyków mediów, co do artystów i designerów.

linia: Terminus Tom 47