Książka zawiera wyniki kilkuletnich prac interdyscyplinarnego zespołu badaczy z Instytutu Badań nad Gospodarką Rynkową, Uniwersytetu Warszawskiego i Szkoły Głównej Handlowej, dotyczących związków pomiędzy aktywnością zawodową i rodzinną kobiet w Polsce a sferą regulacyjną systemu zabezpieczenia społecznego, usług społecznych, edukacji oraz rynku pracy, z uwzględnieniem kulturowych uwarunkowań uczestnictwa kobiet w tych formach aktywności.

Podstawą badań jest wyjątkowa baza danych powstała z połączenia zbiorów danych trzech reprezentatywnych badań ankietowych, w tym dwóch badań autorskich członków zespołu. Jest to pierwsza tak wszechstronna diagnoza aktywności zawodowej kobiet i perspektyw jej wzrostu uwzględniająca dokonujące się przemiany demograficzne oraz pożądane zmiany dzietności oparta na wynikach prac własnych Autorek.

W tomie publikują: Irena E. Kotowska, Anna Baranowska, Barbara Bobrowicz, Gabriela Grotkowska, Anna Matysiak, Marta Styrc, Urszula Sztanderska,Irena Wóycicka. Recenzowana książka jest ważną i potrzebną pozycją w literaturze dotyczącej wspólnego obszaru zainteresowania demografów, ekonomistów, socjologów, osób zajmujących się polityką społeczną i polityką gospodarczą.

Jest to pozycja bardzo znacząca. Autorki prezentują różnorodne metody analizy. Znajdziemy tu rozważania teoretyczne, są wyniki analiz empirycznych, są także wyniki analiz porównawczych. Szczególnie wartościowe są te ostatnie, włączające w przejrzysty sposób informacje dotyczące Polski do obrazu zjawisk w Europie i na świecie.

z recenzji prof. dr. hab. Marka Góry Scenariusz modernizacyjny zaproponowany przez autorki pokazuje rozwiązania, które należy wprowadzić, aby w różnych grupach społecznych uzyskać pożądane efekty: osiągnąć wzrost dzietności oraz zwiększyć obecność kobiet na rynku pracy.

(...) Konstruowana wizja ma być elastyczna również w sensie szerokości oferty, z której rodziny będą mogły wybierać te formy, które najbardziej im odpowiadają zarówno w sensie ekonomicznym, jak i wyznawanych wartości.

Może wobec tego opracowany scenariusz należałoby nazywać nie modernizacyjnym, lecz postmodernizacyjnym, adekwatnym do „płynnego życia" w „płynnej nowoczesności", o których piszą np. Beck czy Bauman? z recenzji prof.

dr hab. Renaty Siemieńskiej